Κρίση, φτώχεια, μείωση συντάξεων, νομοσχέδιο για τελειωτικό ξεπούλημα της ΔΕΗ, απεργία, επιστράτευση των απεργών. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο με ξεπούλημα των παραλιών και του αιγιαλού και οτιδήποτε άλλου έχει απομείνει από αυτό που αποτελεί τον εθνικό πλούτο και περιουσία του ελληνικού λαού.
Κατά τα άλλα, η θερμοκρασία στην Ελλάδα και στην Αθήνα ανεβαίνει, οι παραλίες γεμίζουν, τα νησιά περιμένουν τους επισκέπτες και τα θερινά σινεμά - μια από τις μεγάλες απολαύσεις του καλοκαιριού για το Αθηναϊκό κοινό - έχουν ανοίξει και προβάλλουν νέες και παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Τα ελληνικά σινεμά είναι από τα ωραιότερα , ήδη μερικά από αυτά είναι στην λίστα με τα καλύτερα του κόσμου {Σινέ Paris, Θησείον, Σαντορίνη και πολλά άλλα} αποτελώντας οάσεις δροσιάς μέσα στο καλοκαίρι. Παρακολουθείς ταινίες βλέποντας τον αθηναϊκό ουρανό και την Ακρόπολη .
Στις διάφορες ταινίες που προβάλλονται στα σινεμά, εγώ προσωπικά είμαι λάτρης του σινεμά και ιδιαίτερα του θερινού. Τις τελευταίες μέρες είδα διάφορες ταινίες που η κάθε μία στο είδος της είναι ξεχωριστή:
«Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» (Two Faces of January), βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ: Μπορεί βεβαίως σ’ ένα τέτοιο έργο να μην αποδίδεται ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα των ηρώων στην οθόνη, μάς ευχαριστεί όμως να ξαναθυμηθούμε το έργο και να δούμε όμορφες ρεαλιστικές σκηνές από την Ελλάδα, με κομμάτια της μη τουριστικά,
«Το πέρασμα του Μίλερ» (Miller’s Crossing) των αδελφών Κοέν: Μια εξαιρετική ταινία που αναφέρεται στον υπόκοσμο της Αμερικής του μεσοπολέμου, αποδίδοντας πολύ εύστοχα τους ανθρώπινους χαρακτήρες αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην κοινωνία, την διασύνδεση της μαφίας με τις αρχές και την διαφθορά ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας,
«Η Φεντόρα» (Fedora) του Μπίλι Γουάιλντερ: εξαιρετική ταινία, ένα ποίημα, η αποθέωση της ματαιοδοξίας, άνθρωποι ερωτευμένοι με ένα είδωλο, βάσει του οποίου καταστρέφονται οι ζωές όλων.
Και τέλος, θεωρώ μία από τις καλύτερες ταινίες το «Μέχρι το τέλος» (The homes man) του Τόμι Λι Τζόουνς, μία ηθογραφία, οι συνθήκες ζωής στην άγρια δύση, ιδιαίτερα οι συνθήκες ζωής των γυναικών. Προσπάθεια να επιβιώσουν με τους συζύγους ή χωρίς αυτούς σε μία πλήρως ανδροκρατούμενη, πρωτόγονη κοινωνία.
Όλες αυτές τις ταινίες τις είδα σε αθηναϊκά σινεμά του κέντρου, Θησείο, Βοξ, Σινέ Ψυρρή, Σινέ Paris. Ιδιαίτερα στο τελευταίο στην Πλάκα, έβλεπα την ταινία του Τόμι Λι Τζόουνς και τις δυσκολίες που παρουσίαζε για την ζωή των γυναικών ενώ ταυτόχρονα στα αριστερά μου έστεκε ο φωτισμένος βράχος της Ακρόπολης. Όταν τα βλέπεις όλα αυτά, σκέφτεσαι τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν άλλοι άνθρωποι κατά την πάροδο του χρόνου. Από τη μια, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα εμείς, με τον νεοφιλελευθερισμό να σαρώνει τα πάντα, την αγωνία μας για το αύριο και από την άλλη έβλεπα την Ακρόπολη, ένιωθα την καλοκαιρινή αθηναϊκή βραδιά σε όλο της το μεγαλείο, το φεγγάρι που έχει αρχίσει να γεμίζει...μόνο από αυτά αντλείς αισιοδοξία για το μέλλον και αιτιολογείς το γιατί η ζωή είναι ωραία!
Κατά τα άλλα, η θερμοκρασία στην Ελλάδα και στην Αθήνα ανεβαίνει, οι παραλίες γεμίζουν, τα νησιά περιμένουν τους επισκέπτες και τα θερινά σινεμά - μια από τις μεγάλες απολαύσεις του καλοκαιριού για το Αθηναϊκό κοινό - έχουν ανοίξει και προβάλλουν νέες και παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Τα ελληνικά σινεμά είναι από τα ωραιότερα , ήδη μερικά από αυτά είναι στην λίστα με τα καλύτερα του κόσμου {Σινέ Paris, Θησείον, Σαντορίνη και πολλά άλλα} αποτελώντας οάσεις δροσιάς μέσα στο καλοκαίρι. Παρακολουθείς ταινίες βλέποντας τον αθηναϊκό ουρανό και την Ακρόπολη .
Στις διάφορες ταινίες που προβάλλονται στα σινεμά, εγώ προσωπικά είμαι λάτρης του σινεμά και ιδιαίτερα του θερινού. Τις τελευταίες μέρες είδα διάφορες ταινίες που η κάθε μία στο είδος της είναι ξεχωριστή:
«Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου» (Two Faces of January), βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ: Μπορεί βεβαίως σ’ ένα τέτοιο έργο να μην αποδίδεται ο χαρακτήρας και τα συναισθήματα των ηρώων στην οθόνη, μάς ευχαριστεί όμως να ξαναθυμηθούμε το έργο και να δούμε όμορφες ρεαλιστικές σκηνές από την Ελλάδα, με κομμάτια της μη τουριστικά,
«Το πέρασμα του Μίλερ» (Miller’s Crossing) των αδελφών Κοέν: Μια εξαιρετική ταινία που αναφέρεται στον υπόκοσμο της Αμερικής του μεσοπολέμου, αποδίδοντας πολύ εύστοχα τους ανθρώπινους χαρακτήρες αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην κοινωνία, την διασύνδεση της μαφίας με τις αρχές και την διαφθορά ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας,
«Η Φεντόρα» (Fedora) του Μπίλι Γουάιλντερ: εξαιρετική ταινία, ένα ποίημα, η αποθέωση της ματαιοδοξίας, άνθρωποι ερωτευμένοι με ένα είδωλο, βάσει του οποίου καταστρέφονται οι ζωές όλων.
Και τέλος, θεωρώ μία από τις καλύτερες ταινίες το «Μέχρι το τέλος» (The homes man) του Τόμι Λι Τζόουνς, μία ηθογραφία, οι συνθήκες ζωής στην άγρια δύση, ιδιαίτερα οι συνθήκες ζωής των γυναικών. Προσπάθεια να επιβιώσουν με τους συζύγους ή χωρίς αυτούς σε μία πλήρως ανδροκρατούμενη, πρωτόγονη κοινωνία.
Όλες αυτές τις ταινίες τις είδα σε αθηναϊκά σινεμά του κέντρου, Θησείο, Βοξ, Σινέ Ψυρρή, Σινέ Paris. Ιδιαίτερα στο τελευταίο στην Πλάκα, έβλεπα την ταινία του Τόμι Λι Τζόουνς και τις δυσκολίες που παρουσίαζε για την ζωή των γυναικών ενώ ταυτόχρονα στα αριστερά μου έστεκε ο φωτισμένος βράχος της Ακρόπολης. Όταν τα βλέπεις όλα αυτά, σκέφτεσαι τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν άλλοι άνθρωποι κατά την πάροδο του χρόνου. Από τη μια, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα εμείς, με τον νεοφιλελευθερισμό να σαρώνει τα πάντα, την αγωνία μας για το αύριο και από την άλλη έβλεπα την Ακρόπολη, ένιωθα την καλοκαιρινή αθηναϊκή βραδιά σε όλο της το μεγαλείο, το φεγγάρι που έχει αρχίσει να γεμίζει...μόνο από αυτά αντλείς αισιοδοξία για το μέλλον και αιτιολογείς το γιατί η ζωή είναι ωραία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου